Ervaringen
Laat je inspireren door de vele Ervaringsverhalen, tips, en persoonlijke ervaringen
Ervaringsverhaal: Bang om vergeten te worden
Ontdek welk verhaal Karlijn haar Biografische tijdlijn verteld
over haar angst gesplitst te raken van haar familie en moederziel alleen achter te blijven
‚Onder al die eenzame momenten die ze in haar leven ervaren had, lag een diepgewortelde familieherinnering die de angst opriep om niet vergeten te worden...'
Karlijn is 3 dagen oud wanneer ze voor ongelukkige omstandigheden naar het ziekenhuis moet. 6 Weken moet ze hier verblijven en ingrijpende operaties ondergaan. Al die tijd is ze hoofdzakelijk alleen.
Als ze 6 jaar is moet ze weer naar het ziekenhuis. Dit keer voor vervolg operaties. Ze ziet zichzelf nog staan in de spiegel en de ramen van het ziekenhuis. Wat voelde ze zich eenzaam en bang…
Als Karlijn 23 is bevalt ze van haar eerste zoon. Wederom lag ze in het ziekenhuis. Haar bevalling mondde uit in een keizersnede. Door omstandigheden was ze alleen en weer voelde ze zich eenzaam en bang…
Ruim twee jaar later bevalt ze van haar tweede zoon. Het was een verschrikkelijke bevalling. Koste wat kost wilde ze geen keizersnede wegens de traumatische ervaring van haar eerste bevalling. Wat had ze zich weer eenzaam en bang gevoeld. En wederom lag ze in het ziekenhuis. Dit vond plaats op precies dezelfde tijdsfrequentie op haar eerste tijdslijn. Waarbij ze zich als 6-jarig meisje ook zo eenzaam en bang had gevoeld in het ziekenhuis.
Diezelfde herhaling zien we gebeuren op haar derde tijdslijn. Waarbij ze op de 6 jaar frequentie wederom in het ziekenhuis komt te liggen. Wat had ze zich weer alleen en bang gevoeld…. Het is dan 2006. Het is tevens het jaar dat haar moeder overleed en ze de (moederlijke) zorg kreeg over haar licht verstandelijk beperkte zus.
In haar leven volgen nog meer ziekenhuis opnames. Het lijkt haar ‘Thuis’ te zijn. Opmerkelijk is dat ze niet bij alle opnames zich alleen en bang voelt. Dit is vooral wanneer er een moeder/kind thema lijkt te spelen.
Zo raakte haar gezin betrokken bij een auto ongeluk op 23 juli. Haar man ligt 3 dagen in coma, haar zoon 17 dagen. Beiden liggen in het ziekenhuis. Hoewel ze er dan alleen voor staat, staat ze stevig geankerd binnen deze situatie. Ze voelt zich ook sterk en krachtig. Precies zo voelde ze zich ook op hetzelfde moment op haar 1e tijdlijn. Als 11 jarig meisje pikte ze de roering niet die ontstond toen haar juf even de klas (het nest) verliet. Een herinnering die haar nog levendig voor de geest staat.
De datum van het ongeluk, 23 juli komt ook precies op hetzelfde moment terug op haar 3e tijdlijn, 22 jaar later. Wanneer ze voor het eerst oma wordt. Een krachtige familiegebeurtenis. Ze is dan 53. Het luid het jaar in dat ze als het heftigste jaar uit haar leven ervaart het is dan 2013. Haar grootste angst is dat haar familie, nu uitgebreid met een kleinkind, gesplitst zal raken en zij moederziel alleen zal achterblijven. Het is deze angst waar we mee aan de slag gaan. Het mag doorvoeld worden en daarmee mag het patroon van gescheiden raken van het nest / de moeder doorbroken worden.
Mijn nest is gesplitst….
Daarmee begin ik het voelen. Ze voelt zich alleen en ze is bang.
Er komt verdriet naar boven en ook boosheid. Onder de boosheid zit machteloosheid. Ze voelt zich radeloos. Wil vluchten. Vergeten dat het nest gesplitst is. Dan doet het geen pijn meer. Ze wil het zo graag oplossen maar dat kan ze niet. Ze voelt pijn in haar hart. Bang ook dat ze een hartaanval zal krijgen. Ze is bang dat ze haar kinderen niet meer zal zien. Wat voelt ze zich eenzaam maar vooral bang.
Bang voor de eenzaamheid
Bang om alleen te eindigen
Bang dat niemand om mij geeft
Bang om vergeten te worden…
Op het moment dat ik deze woorden uitspreek komt er opeens een rust over haar.
Haar schouders zakken naar beneden en in haar lijf begint opeens warmte te stromen…
Onder al die eenzame momenten die ze in haar leven ervaren had, lag een diepgewortelde familieherinnering die de angst opriep om niet vergeten te worden…
“Mijn vader is vergeten door zijn broers en zussen toen hij wees werd op 11-jarige leeftijd” Zei ze opeens! “
Het moment (de 11-jaarsfrequentie) waarop zij telkens in haar kracht stond op haar tijdslijnen!
En mijn vader kon niet op bezoek komen in het ziekenhuis toen ik geboren was. Het was té confronterend voor hem. Omdat hij zich verantwoordelijk had gevoeld voor wat haar overkomen was toen ze 3 dagen oud was. Wat moet hij zich schuldig hebben gevoeld.
Wat moet ze als pasgeboren baby bang en eenzaam zijn geweest daar helemaal alleen in dat grote ziekenhuis. Niet begrijpend waar haar papa en mama zijn. Ze zijn mij vergeten moet haar grootse angst zijn geweest…. ♡
* Uit privacy overweging is de gebruikte naam gefingeerd
Karlijn haar ervaring met mij en met het werken met de Biografische tijdlijn:
Work in progress
Herken je iets in dit verhaal?
Of voel je er een verbinding mee? Benieuwd naar wat jouw eigen levenservaringen jou te vertellen hebben?
Doe dan mee met een van de Experiences en ontdek je eigen verhaal!